கண்ணாடியொன்றை
கொண்டு வந்தாள் அவள்
நாமிருவரும் இதன்முன்
தலைவாரிக் கொள்ளலாமென்றாள்
கண்ணாடியில் அவள் பிம்பம்
படியும் நேரம் அதிகமாகிப்போனது
கண்ணாடியும் அவளும்
கதை பறிமாறிக்கொண்டனர்
கண்ணாடியில் கவிதைகள் கிறுக்கினாள்
கண்ணாடி அதை வாங்கி
அவள் பிம்பத்தில் பதித்தது
கண்ணாடியுடன் ரகசியங்களும்
என்னுடன் தூரங்களும்...
தூரப் படுக்கையறையில்
துயில் கலைந்து விழித்தபொழுது
கண்ணாடியும் அவளும்
பேசிச் சிரிக்கும் சப்தம்
பேய்மழையென பெய்தது
என்னை விட அவளுக்கு
கண்ணாடி முக்கியமாகிப் போனது
நான் தலைவாரச் செல்லும்போது
கவிதைப் பேனாக்களை
மறைத்துக்கொண்டு
சீப்பைத் தேடித் துழாவுகிறாள்...
என்ன செய்கிறாய் என்றேன்...
”தலைவார வந்தேனென்றாள்”.
8 பின்னூட்டங்கள்(u can write ur comments here):
appadiyaa..., sari....
நன்றிங்க.
:(
ம்...
நம்ம லட்சணம் கண்ணாடிக்கே நல்லா தெரிந்து இருக்கு....இல்லையா??அருமையான...பதிவு...வாழ்த்துகள்...
ஹா ஹா... கலக்கிட்டீங்க!
வடிவேலுவின் நகைச்சுவை நினைவுக்கு வருகிறது நண்பா!
வணக்கம் நண்பா.
இந்தக் கவிதையை பல கோணங்களில் வாசிக்கலாம், அதனால்தான் மற்றொருவர் யாரென்பதை அதில் தெளிவுபடுத்தவில்லை, அது தோழியாகவோ, கணவனாகவோ கூட இருக்கலாம். கண்ணாடி என்பது இங்கே மாற்று ஒருவராகக் கொள்ளும்படி எழுதியிருக்கிறேன். மற்றபடி கதை வாசகர்களின் ஊகத்திற்கு.
Post a Comment